My Dream Journal
Al jaren schrijf ik al mijn opmerkelijke en heldere dromen op in een dromendagboek. Voor een nieuw, heel persoonlijk, project wil ik mijn dromen in beeld brengen.
Het verhaal, de mensen, de voorwerpen, de sfeer, het licht, de kleuren... alles probeer ik zoveel mogelijk in een beeld te vangen.
Ik neem jullie mee met een kijkje in mijn hoofd.
KILLER WHALE IN ZEGERPLAS
2025 | Ik keek uit een raam over de Zegerplas in Alphen. Ik zag een man zwemmen die aan het waterskiën was geweest. Ineens dook er een gigantische killer whale op uit het water. Hij draaide rond en dook meters omhoog uit het water, waarna hij met een grote plons weer in het water terecht kwam. Na die plons had de zwemmer pas in de gaten wat er onder hem zwom. De man schrok en zwom hard weg naar het midden van de plas. De andere kant op was beter geweest, want de killer whale zwom vlakbij de rand van het meer. Ik was verwonderd dat de Zegerplas blijkbaar diep genoeg was voor zo'n gevaarte om in te zwemmen én duiken. De killer whale zwom achter de zwemmer aan en raakte hem aan. Het was onduidelijk of hij alleen wilde spelen, of aanvallen. De zwemmer hield zich vast aan het beest en werd een stuk meegetrokken. Ik was verbijsterd en wilde gillen, om hulp roepen. Maar mijn keel zat dicht van angst. Vanuit het niets verschenen er honderden boten op het meer met vaarders die de man probeerden te redden. Met hoge snelheid probeerden ze op de killer whale in te varen. Het beest ving een klap op en was even beduusd. Maar het zwom nog door. Midden in de aanval van de boten werd ik wakker.
THERAPIE
2025 | Ik kreeg het advies om in therapie te gaan. Het was de eerste keer dat ik zoiets meemaakte, en het bleek gelijk een hele heftige sessie. In kwam aan in een ruimte naast de Adventskerk in Alphen aan den Rijn. 'De Rechthoek', heette het. Zo las ik de naam van het therapiecentrum op een betonnen bord. Op een beeldscherm bij de ingang stond de naam van een collega. Zij was op dit moment in sessie. Ik herinnerde me dat zij me had verteld over deze plek en dat het een aanrader was. Ik had James meegenomen, maar bedacht me dat dit niet handig was tijdens de therapie. Ik vroeg of hij in de wachtkamer wilde blijven voor een uur. Hij ging spelen. Ik liep naar boven, op zoek naar de juiste ruimte. Ik zag mijn collega lopen en liep naar haar toe voor een knuffel. Ze was erg te spreken over dit therapiecentrum. We maakten een praatje en daardoor was ik te laat in de les. Een vrouw en man hielpen me zoeken naar het juiste lokaal. Ik had de introductie gemist. De groep was al begonnen. Vandaag werden verschillende angsten opgeroepen, om te zien hoe je daar op reageerde. Er liep een reus in de ruimte, een agressieve man met knuppel, en allerlei andere engerds. De anderen uit de groep renden in angst en paniek door de ruimte. Ik ging huilend van angst op de grond naast de muur zitten, met mijn ogen naar beneden. Uiteindelijk werd ik opgejaagd door de man met de knuppel. Hij had mij uitgekozen om op hem te reageren. Ik bedacht me dat ik me zou moeten opofferen voor de groep. En ik hoopte dat ik er iets van zou kunnen leren. Ik had liever een introductie gehad en een begeleider die me op menselijke wijze hier doorheen zou helpen. Ik onderging de 'therapie'. Uiteindelijk keerde er rust terug in de groep. Iedereen ging bij elkaar op de grond zitten en de begeleider ging vertellen over de effecten die het op ons gehad heeft. Ik kreeg het idee dat deze sessie blijkbaar normaal was.
GEVANGEN OP EEN SCHIP
2025 | Ik was in een futuristische wereld, waar ik op de vlucht was voor een geautomatiseerde mega haai dat ook een schip was. Er waren explosies en hoge golven. Het was als in een actiefilm. Het water kwam hoger en hoger. Op een ander schip rende ik door, er waren veel mensen. Om te ontsnappen begon ik de plafondplaten los te trekken en ik vond een manier om het schip te verlaten.
SCHOOLTRIP NAAR DE LEEUWEN
2025 | James en Daley gingen op schoolreis naar een oud paleis in het buitenland, bewaakt door leeuwen in de tuin bij de ingang. De leeuwen lagen verspreid om de ingang te bewaken. Ik wilde mijn kinderen veilig naar binnen toe loodsen, dus bedacht een route die mij het meest haalbaar leek. Ik zocht een weg langs de meeste magere leeuwen die sliepen. Maar een aantal kinderen die vooraan in de rij stonden waren al begonnen met lopen en werden aangevallen door de leeuwen links. De leeuwen hadden een nest met jonge leeuwtjes, bleek plots, en daarom vielen ze de kinderen aan. Eén kind kwam teruglopen met een bebloede duim, waar de tandafdruk van de leeuw duidelijk zichtbaar was. De wond was vergelijkbaar met een kattenbeet, dus het viel mij mee. Maar de leeuwen vormden een bedreiging voor de anderen. Ik moest letten op de zoon van een docent met een verstandelijke beperking. Er was een moment dat ik weg moest voor mijn kinderen. Ik vroeg een ander meisje om even op hem te letten. Toen ik terug kwam was ze hem kwijt. Waarschijnlijk tussen de leeuwen. Bezorgd liep ik door de hordes mensen, vragend naar hem en naar mijn eigen kinderen. Niemand hielp of wist iets. Ik rende terug naar de blauwe taxibusjes waarmee we gebracht werden. Daar zat de vader van de jongen met een aantal andere gasten te praten en grapjes te maken. Hij leek zich geen zorgen te maken over zijn zoon. De taxichauffeurs reden terug zonder op de anderen te wachten. Instappen betekende rijden voor de chauffeurs, die onze taal niet begrepen. Ik was alleen in mijn zorgen en angst. Ik wilde de kinderen veilig bij me hebben. Terug bij het dorp waar we verbleven moest ik afwachten op de terugkeer van James en Daley, en de zoon met de beperking. Na veel verdriet en spanning sprong Daley eindelijk in mijn armen. We waren herenigd. Nu moesten we nog wachten op de terugkeer van James. Koning Willem Alexander was ook daar, om op zijn geliefden te wachten. Hij had tranen in zijn ogen, net als ik. Samen wachtten we in spanning af.
BIJEN IN ACHTERHOOFD
2024 | Een jong meisje met lichtbruine haren liep voor mij. Ze had twee knotjes aan de zijkanten van haar hoofd. Was het mijn zus of was ik het zelf toen ik klein was? Midden in haar achterhoofd zat een rond gat met een holte erachter. Daar zaten allemaal bijen in. Ik bedacht me dat ik er niks van mocht zeggen, maar ik had er geen fijn gevoel bij.
ZELDZAAM GEBRUIKSVOORWERP
2024 | Mijn schoonmoeder had een heel oud gebruiksvoorwerp; een houten handvat met daarop drie scharen. Het was zeldzaam en het had haar veel geld gekost. Het was onduidelijk hoe het gebruikt moest worden. Ik zat met de scharen te spelen en trok ze kapot. Om het goed te maken ging ik naar de museumwinkel waar het gekocht was en ik vroeg om een identiek exemplaar. De man werkte moeizaam mee. Uiteindelijk vond hij een mini exemplaar. Ik vroeg of hij een grotere kon vinden en na veel getreuzel trok hij die uit een vitrine. Ik wilde dat dezelfde gravure op het handvat zou komen te staan als op het exemplaar van mijn schoonmoeder. Ik moest uren in de hal wachten. Daarna ging de man nog een kop koffie halen... Ik heb er heel wat geduld voor moeten opbrengen. Uiteindelijk moest ik afrekenen. Ik wist dat het zeldzame ding een fortuin zou kosten. Voor het voorwerp rekende hij € 20,- en voor de gravure een tientje.
FAMILIEFOTO
2024 | Ik zou met de hele familie een groepsfoto gaan maken bij een boom aan het water. Ik instrueerde iedereen hoe en waar ze het beste konden gaan staan. Het was een chaos. Ik moest iedereen steeds opnieuw bij elkaar verzamelen. Twee familieleden klommen aan de linkerkant over een hek met prikkeldraad, terwijl ik aan de rechterkant het hek opendeed en daar doorheen liep. Op dat moment vloog er een vliegtuig over en hoorden we een enorm kabaal. De tijd werd vertraagd. Alles gebeurde in slow motion. Mijn tante draaide haar hoofd naar mij toe en uit haar lipbewegingen kon ik opmaken dat ze riep dat er bommen uit het vliegtuig vielen. Op dat moment viel er een enorme zwarte bol, met drie gaten aan de bovenkant (een bowlingbal), op het gras. De bom kwam vlakbij ons terecht, maar ging nog niet af. Ik wachtte tot ik de bom hoorde afgaan, maar de knal kwam niet. Ik rende naar de rest van de familie om ze te waarschuwen. Ondertussen stortten er meerdere vliegtuigen en wrakken in de straat waar ik rende, vlak voor m'n neus. Ik rende een winkel in, waar een deel van mijn familie was. We keken door de ruit naar buiten en zagen een groot vliegtuig neerstorten en rakelings langs het pand glijden, totdat het tot stilstand kwam.
KLEIN MEISJE
2023 | Ik was met mijn familie in een oud, onbekend, huis. Het huis had donkere oude muren en er lag een typisch tapijt op de vloer. Er stond een grote fauteuil in de ruimte en er brandden ouderwetse lampjes. Niks herkende ik aan deze omgeving, maar het voelde als thuis. We zouden op vakantie gaan en iedereen was spullen aan het inpakken. Ik had mijn tas nog niet ingepakt, terwijl iedereen al klaar was. Dat is niks voor mij. Ik overwoog zelfs om alleen maar mee te nemen wat ik op dat moment aan had. Er liep een meisje rond, met korte bruine haren en sproetjes in haar gezicht. Ze voelde zo bekend. Ik realiseerde me dat ik mezelf ontmoette toen ik klein was. Ik omhelsde haar en wilde haar op haar gemak stellen. Ik wilde dat ze zich veilig zou voelen. Ze zou meegaan op vakantie. We besloten een dag later te vertrekken. Ik ging eindelijk mijn spullen inpakken.
MIJN VADER
2023 | Ik was in een onbekend huis, maar in mijn droom woonde ik daar. De badkamer was bezet door mijn vader, dus ik moest wachten voordat ik kon douchen. Een jongetje belde aan. Hij vroeg naar mijn vader, want hij had samen met hem geleerd voor een toets. Het jongetje was erg zenuwachtig en wilde van mijn vader horen dat het hem ging lukken. Maar omdat mijn vader in de badkamer was, zei ik dat hij nu even geen tijd voor hem had. Ik zei tegen het jongetje dat hij zich geen zorgen hoefde te maken en dat ik zeker wist dat hij de toets zou halen. Dat stelde het jongetje gerust. Ik vroeg of het jongetje wat wilde drinken. Hij wilde een glas Cola. Maar toen ik de koelkast opendeed bleek deze bijna leeg te zijn. Een klein restje Cola zat nog in de fles, verstopt in de groentelade. Ik zocht daarna naar een glas, wat niet makkelijk te vinden was.
Een ander jongetje kwam aan de deur met hetzelfde verhaal. Ik bood hem ook wat te drinken aan, maar zei dat hij het zelf even uit de koelkast moest pakken. Toen kwam Mitch Buchannon* binnen via de voordeur, gekleed in een roze t-shirt. En ik dacht dat hij al die tijd in de badkamer was geweest.
*Voor degenen die deze naam niet kennen: hij speelde in de serie Baywatch in de jaren '90.
JAMES VERDWIJNT IN SCHADUW
2021 | Ik was nog wakker, klaar om te gaan slapen. James komt naar me toe gelopen en steekt zijn hand naar me uit. Ik probeer zijn hand te pakken en vraag hem wat er is. Hij zegt niks en doet een stap naar achter. Terwijl ik naar hem toekom, val ik bijna uit bed. James zet nog een stap naar achter en verdwijnt in het donker van de schaduw. Ik krijg hem niet te pakken. Ik schrik wakker, terwijl ik eigenlijk nog wakker was.
BOVEN WATER BLIJVEN
2015 | Ik stapte onder de douche, maar de douchebak was een flink stuk in de grond gezakt, waardoor ik diep moest instappen. Ik stond in de bak en vond dat de douchekop nu wel erg hoog hing en de kracht van de stralen wel erg zwak was. Voor ik het wist liep de cabine vol met water en probeerde ik boven te blijven.
OVERLEVEN IN ZEE
2015 | Ik was in het buitenland met een paar vrouwen. We zwommen 's nachts in een donkere zee. Onder water zwommen haaien. We waren verlamd van angst. Eén haai stak zijn hoofd in de mond van een vrouw, waarna zij kokkend weg probeerde te komen. Het lukte ons om veilig uit zee te komen. Daar kwamen we zangeres Anouk tegen. Zij schepte op over haar ruime ervaring met haaien en overleven in zee.
GEHERSENSPOELD
2015 | Ik liep door een stad toen steeds meer mensen om mij heen veranderden. Het was alsof zij gehersenspoeld waren, of dat hun lichaam overgenomen werd. Ze kregen volledig bruine ogen. Ook het oogwit verdween. Dreigend liepen ze op mij af. Ik bedacht dat een stroomschok de mensen misschien weer terug kon halen. Ik haalde mijn elektrische vliegenmepper en sloeg daarmee tegen ze aan. Missie geslaagd.
GOED BEDOELD
2011 | Ik was op bezoek bij mijn oma. Ik had bloemen voor haar meegenomen om het gezellig te maken in haar vensterbank. Ik deed ze netjes in een vaas en zette ze voor het raam. Ik keek ernaar. Vol trots. En toen pas merkte ik op dat de bloemen al dood waren.
VLIEGEN OVER DE VLOER
2011 | Ik was in het oude winkelcentrum de Ridderhof, waar ik besloot op de witte betegelde vloer te gaan liggen. Ik strekte mijn armen en vloog laag over de vloer van het winkelcentrum. Het gaf een heerlijk vrij gevoel en ik herinner me dat ik dacht "zo zou het leven moeten zijn". Onderweg vloog ik door wat stof en vond ik een 2-Euromunt en een sigaret op de vloer, die ik in m'n broekzak deed.
ACHTERLATEN
2011 | Ik liep in een groot magazijn van een tuincentrum. Een kat klampte zich de hele tijd aan me vast. Hij sprong tegen me op en kraste op m'n huid. Ik vond het behoorlijk irritant en kwam niet van de kat af. Maar uiteindelijk kreeg ik een soort medelijden met het beest. Hij kon niet met me mee naar huis, dus ik wilde hem ergens achterlaten. Maar wel op een plek die goed voor hem was. Ik ging met hem in overleg en vroeg of hij het magazijn een goede plek vond. Hij antwoordde, met een mannenstem, dat het ok was.
MANNEN MET HOGE HOED
2006 | Tijdens een weekendje weg sliepen we in een hotel. Ik kon niet in slaap komen. Maar ik moet op een gegeven moment even in slaap zijn gedommeld. Ik deed mijn ogen weer open en schrok toen ik om mijn bed allemaal mannen met een hoge hoed zag staan. Ze stonden over mij heen gebogen. Ze zeiden niks. Ze deden niks. Het was alsof zij over mij waakten en ik dood was. Ik kon me niet bewegen, lag verstijfd in het bed. Ik keek naar links, waar Nordy lekker lag te slapen. Ik probeerde geluid te maken, maar er kwam niks uit. Ik probeerde mijn arm te bewegen, maar het lukte niet. Uiteindelijk heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt, mijn angst omgezet in daadkracht en ik schreeuwde. Ik sloeg mijn arm naar links om Nordy wakker te maken. De mannen verdwenen in het niets. En Nordy vroeg zich af waarom ik aan het schreeuwen was en waar hij die klap aan had verdiend.
ZO VRIJ ALS EEN VOGELTJE
2002 | Ik was een mus en ik vloog hoog door de lucht. Ver boven alle mensen, door de wolken, over de stad, de auto's, het verkeer. Het was heerlijk, de snelheid, de koele wind door mijn vleugels. Ik had geen hoogtevrees, maar een intens gevoel van vrijheid. Daar kwam abrupt een einde aan toen ik keihard tegen een stoplicht vloog. Ik schrok wakker van de harde klap. De herinnering aan dit laatste beeld is nog altijd even scherp.
VUURWERK
2000 | In de hal van de middelbare school stond ik tegenover de balie met mijn rug naar de muur. Het was druk. Naast mij stond Nordy. We hielden elkaars handen vast. Om ons heen ontplofte allerlei siervuurwerk. Het was oorverdovend en heel mooi om te zien. De andere kinderen liepen langs, maar hadden geen aandacht voor het vuurwerk. Het was iets wat alleen wij konden zien. Toen ik wakker werd wist ik dat we meer dan een vonkje hadden.
DE PUT
1992 | Ik was 7 en speelde met mijn buurmeisje buiten. We deden ‘landje veroveren’ met stoepkrijt. Terwijl Esther een rondje om mijn voeten tekende zagen we dat ik bijna op een putdeksel stond. Sterk als ik wilde zijn, opperde ik stoer om het putdeksel op te tillen. Ik begon hevig te trekken aan het zware ding, maar ik kreeg het maar een klein stukje open. Esther kwam naast me staan en hielp mee. De put ging uiteindelijk open. Ik ging op mijn knieën zitten en legde mijn vingers over het randje om naar beneden te kijken. Het deksel viel dicht. Het werd zwart voor mijn ogen en ik maakte het moment wat daarna kwam niet meer bewust mee. Ik herinner me dat ik, volledig in shock, met gebroken en bebloede vingers huilend terug naar huis liep.
TUNNEL VAN LICHT
1990 | Mijn zusje moest naar het ziekenhuis, waar ze buisjes in haar oren kreeg. Ik voelde haar angst. Ik liep de hele weg naast haar, zoals we alles samen deden. Eenmaal in het ziekenhuis rook het vreemd. De kamers waren vreemd en de mensen waren vreemd. We werden uitgenodigd om binnen te komen in een kamer zo wit dat het pijn deed aan onze ogen. De mevrouw, ook gekleed in het wit, keek mij en mijn zusje niet eens aan. Ze had alleen contact met onze moeder. Ze deed een groot apparaat aan met een ronde tunnel in het midden. Er verscheen een wit licht en er kwam een hard bonkend geluid uit. Mijn hart ging minstens zo hard tekeer. Twee vrouwen stonden achter in de ruimte met elkaar te praten. Wat er ging gebeuren vertelde niemand aan ons. Ik vertrouwde het niet en trok de conclusie dat ze mijn zusje iets zouden aandoen. Toen ze haar in de tunnel wilden zetten heb ik keihard gegild en haar mee de gang op getrokken. We verstopten ons in de kast op de naastgelegen kamer.